Minningar

Perla og PrinsÞau voru ljós á nóttu Langt í burtu ýlfraði hann og kallaði á hana þau voru sem eitt ,en komu frá öðrum heimiÞau tóku mig að sér eins og skógarbarnÍ frumskógi óvissunnar, skilningur ríkti í Mállausum heimi,barn umvafinn kærleik Dýrsins sem bara gáfu og heimtuðu ekkert tilbaka.Samt eins og lífið fjöruðu þau burt,óvænt og snöggt.Óstöðug sogaðist ég inn í veruleika  óvissunnar, riðandi  Með tár á vanga kallaði ég eftir þeim, sem nú voru horfinAugun hennar lifandi, en svo líflaus með hangandi Haus...skotin á milli augnanna.Ekkert ýlfur heyrðist lengur sem áður kallaði á hana,Sem var tekin með ófrjálsum höndum. Tileinkað góðum vinum mínum á barnaldri.